Het gemis wordt niet minder
Meer zelfs
Het gemis dat altijd onverwacht komt
Als ik sta te koken op jouw manier
Als de mussen van het dak vallen
Als ik in een Franse supermarkt ben
zonder jouw boodschappenlijstje
Als ik in een etalageruit mijzelf voorbij zie vliegen
Als ik jouw Chanel Noir op doe
en bemerk dat dat luchtje helemaal bij mij is gaan passen
Een jaar geleden waakten wij de nacht en de dag
met ons drieën over jou
Dat je een vechter was en bijzonder eigenwijs wisten we
Waar de dokters zeiden dat je het ziekenhuis waarschijnlijk niet zou halen
hield je het nog dagen vol
Eenmaal van de beademing af zou het snel gaan, verzekerde de zuster ons
Maar jij gaf ons de tijd om te waken, om enigszins te wennen,
om hard te huilen en zelfs nog harder te lachen
in die lange, stille nacht waar het koud was en zo warm
waar jij ver weg was en wij heel dichtbij
waarin wij je vasthielden en je lieten gaan
Potdikke, het is goed zo, maar zo stom!
