Bij jezelf blijven
Klinkt zo makkelijk maar is moeilijker dan je denkt
Soms lokken gedachtes als 'o, zo hoort het dus misschien moet ik …'
of 'als zij het zo doen, moet ik dan niet …'
Als ik naar die 'duiveltjes' luister, kom ik vaak bedrogen uit
Waarom niet varen op gutfeeling?
Vaak is wat en hoe je het doet al goed en passend genoeg
Zo ook bij het regelen van de uitvaart van mijn moeder
We mochten haar door nare regeltjes en door mensen die 'omdat het zo hoort' boven gevoel kiezen
- mensen van de kerk nota bene -
niet begraven op de begraafplaats tegenover haar geboortehuis
De plek waar haar vader, moeder en zus hun laatste rustplaats vonden
Maar wat dan? Als tijd kort en hoofd vol is van verdriet (en boosheid)?
Terug naar de basis. Wat past bij ons? Wat past bij mama?
Toen we durfden te varen op ons hart, was alles zo geregeld
Een dienst in het kapelletje waar mijn ouders zo graag kwamen
Wilde bossen kleurige bloemen zoals mijn vader ze elke week voor mijn moeder maakte
We vroegen Tante Wilma om de boeketten te maken, gewoon in de achtertuin op het wankele tafeltje
Met een wijntje en verhalen met veel lichaamstaal erbij
De dienst niet volgens standaard uitvaartregels maar met ruimte voor onze rituelen, muziek en taal
Een laatste groet met ballonnen en champagne
Geen slappe cake met sterke koffie maar een high tea met familie en vrienden
We konden mama's laatste wens niet vervullen.
We houden haar gewoon bij ons, in een potje
en misschien
wilde zij dat wel het allerliefste
